Το κείμενο…
Υπό την πίεση που έχει δημιουργήσει ο «λευκός» χειρισμός της φιλελεύθερης πανδημίας στις ψυχές μας.
Της ταπείνωσης της κοινωνικότητας και της φυσικής επαφής, τις άμουσες αυτές μέρες,
παρατηρώντας την εξάλειψη της ερωτικής επικοινωνίας και του επερχόμενου στραγγαλισμού της εκφοράς κάθε πηγαίου συναισθήματος…
τώρα που το «λευκό» προσδιορίζει τη συνεχή επέκταση του σκοταδιού, την ασηψία της ατομικότητας,
τον εγκλωβισμό στα περιορισμένα πεδία της απάνθρωπης ταχύτητας του εφήμερου,
την υποταγή σε κάθε είδους τελε-ενέργεια που οριοθετεί την καθημερινότητά μας με φόντο επιβολές, καταστροφές και πολέμους,
συνομιλούμε και συνυπάρχουμε φυσικά
μέσα στο χρώμα και τους όγκους που κινητοποιεί η καθημερινότητα και επιλέγει να εκφράσει η ψυχή μας.
Η κίνηση και το βάρος του πινέλου, η διαδρομή της μελάνης, οι ροές των χρωμάτων,
οι διαδοχές και οι αντανακλάσεις των τόνων, οι κουβέντες των εικόνων του νου
ολοκληρώνουν
τη σύνδεση των φράσεων της ψυχής μας, μέσα από τις εικαστικές προτάσεις μας,
φέρουν σε επαφή συναισθήματα και αντιδράσεις μέσα από μια συνύπαρξη η οποία αρνείται το τελε-σήμερα,
αρνείται τη βία και τον πόλεμο.
Η ανάγκη της συνύπαρξης και οι διάλογοί μας προσπαθούν δυνητικά να μεταφερθούν στον παρατηρητή
ελπίζοντας σε νέους διαλόγους μαζί του με στόχο παντοτινό την ανάδυση συναισθημάτων…
